O książce: 2015 / Władysław Chodasewicz (1886–1939) to postać szczególna w literaturze rosyjskiej. Za życia nie zajął należnego mu miejsca w poezji rosyjskiej, był bowiem – jak stwierdziła Nina Berberowa – „poetą bez swojego pokolenia”. I choć z czasem stało się jasne, że Chodasewicz był silnym ogniwem w tradycji wywodzącej się od Puszkina, „poetycka samotność” odcisnęła piętno na jego talencie i być może stała się jednym z powodów, dla których w ostatniej dekadzie życia nie pisz w ogóle wiersze. Ale jednocześnie Chodasevich stał się czołowym krytykiem literackim rosyjskiej diaspory i w swoich wspomnieniach opowiadał o swojej epoce w sposób, w jaki nikt inny nie potrafił. I tak widzimy, jak głodni pisarze, kwiat literatury rosyjskiej, sortują w bolszewickich urzędach skrawki papieru w imię racji żywnościowych, jak Achmatowa, która nagle dostała pół funta śledzia, próbuje go sprzedać na rynku, jak ma wątpliwości, czy wracać do Rosji, Gorki, jako jedna z muz Srebrnego Wieku, Marietta Shaginyan intryguje, aby wyeksmitować wdowę po właśnie straconym Gumilowie z Domu Sztuki i przenieść jej bliskich do jej pokoi ...Rozpoznający jedynie prawdę, dążący do dokumentalnej rzetelności, a jednocześnie genialny stylista, subtelny, w dużej mierze ironiczny - taki Chodasevich pojawia się w jego wspomnieniach.